Sevgili dostlarım,
Bu , yazdığım en zor yazım. Çünkü ne yazsam az gelecek. Kelimeler yetersiz kalacak duygularımı anlatmaya. Yazmaya başladığımda içimdeki hüzün artarken , kelimelerde bir o kadar azalıyor sanki. Bildiğim bir iki kelime var da onlarla anlatmalıyım gibi hissediyorum. Nerden başlayacağımı bile bilmiyorum.
2011 senesi nisan ayında kaybettim Babamı . Çok ani oldu ölümü ; her ölüm gibi de erken. Daha yapacak bir sürü şeylerimiz vardı. Gidecek bir çok yerimiz olduğu gibi. Daha doya doya sarılacaktım sana ; seni seviyorum diyecektim kulağına. Ben senin kanatlarının altında duracaktım , gölgende büyüyecektim daha. Şimdi yalnız hissediyorum kendimi bu koca dünyada.
Yokluğuna alışmak çok zor. Her geçen gün özlemin katlanarak artıyor içimde. Yaptığım her şeyde bir yanım eksik sanki. Sevinçlerimde hep yarım. Bayramları sevmiyorum artık sen yoksun diye. Buruk geçiyor bayramlarımız sen gittiğinden beri. Artık çocuk değilim bayramlarda. Sen gittiğinden beri ben büyüdüm BABA..
Herkese sevdikleri ile beraber geçireceği nice güzel bayramlar diliyorum. Bayramınız kutlu olsun.
Sevgilerimle,
Funda Dikmen
3 yorum:
Başınız sağolsun, Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun
Allah rahmet eylesin,evet anne,baba ölünce çocuklar büyüyorlar.Sağlığında kırk yaşına gelinsede çocuk kalınıyor.Çok erken yaşta anneyi ya da babayı kaybedenleri düşünürse insan,kendini şanslı sayar.Takdiri ilahi bu çünkü bizim elimizde olan değil
kaybettiklerimizi özlediğimizde burnumuzun direği sızlıyor..o zaman çok ama çok özlediğimizi anlıyoruz...O benim gerçek abimdi mekanı cennet olsun...
Yorum Gönder