O gün içimde anlam veremediğim bir sıkıntı vardı. Sürekli ağlamak istiyordum. Mutsuzdum ve sebebini bilmiyordum. Bu ruh haliyle günüm çok kötü geçmişti. Annem bana "keyfin yok isterseniz eve gitmeyin bizde kalın" dedi. O gece Avcılar'a evimize gitmedik Bakırköy'de annemlerde kaldık. Ama gece sıkıntım hala devam ediyordu ve uyuyamıyordum. Bir ara dalmışım. Saat 02:50 de yine şiddetli bir iç sıkıntısıyla uyandım. Yattığım yerden gökyüzüne baktım ve inanamadım. Hayatım boyunca o rengi unutamam. Açık kahverengiydi. Çok şaşırmıştım; gökyüzü neden mavi değildi, neden hala içim sıkılıyordu? Bunları düşünürken korkunç bir uğultu ile birlikte sallanmaya başladık. Sarsıntı şiddetini arttırdı. İstem dışı bağırıyordum engel olamıyordum kendime. Eşim yanımdaydı hemen bana sarıldı "korkma" dedi. Diğer odadan annemler geldi. Depremin uğultusu, eşyaların sarsılma sesi ve annemle babamın korkmayın kapıya gelin sesleri birbirine karışıyordu. Bana saatlerce sürmüş gibi gelen deprem 45 saniye sonra durdu.
Hemen aşağıya indik. Herkes sokaklarda korku içinde koşuşturuyordu. O sırada gökyüzüne baktım yıldızlar her zamankinden çok daha büyük ve yakındılar. Sanki gökyüzü aşağıya inmişti. Ürkütücüydü.
Anneannemlerin evi yakındı hep beraber oraya gittik. Onlarda aşağıya inmişti ve dayımlarda oraya gelmişti. Bizi görünce ağlamaya başladılar. Engel olamıyorduk kendimize, hepimiz birbirimize sarıldık ve ağladık.
Kimse birşey bilmiyordu. İnsanlar merak ve korku içinde birbirlerine soru soruyor ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı. Radyodan depremin merkez üssünü ve şiddetini öğrendik. Birçok yerde yıkım olduğunu ve Avcılar'ın bunlardan biri olduğunu duyduk. Hepimizin kafasında aynı soru belirdi. O akşam biz eve gitmiş olsaydık eğer.. Düşünmek bile istemiyorduk.
Tam bir hafta boyunca evlerimize giremedik parklarda ve okul bahçelerinde kaldık. Biz ancak on gün sonra kendi evimize bakmaya Avcılar'a gidebildik. Yol boyunca evlerin çoğu yıkılmıştı. Enkazlar duruyordu ve her enkazda kurtarma çalışmaları devam ediyordu. Biz eve geldik yıkılmamıştı ama çevresinde yıkılan evler vardı. Hiç bir zaman unutulmayacak görüntülerdi. Çok etkilenmiştik. Ben sürekli ağlıyordum. Bir daha evimizde kalamadık ve ordan taşındık.
Çok kötü günlerdi. Depremde hayatını kaybedenlere Allah'tan rahmet geride kalan yakınlarına sabır diliyorum. Allah korusun inşallah bir daha hiç birimiz bunları yaşamayalım.
Funda Dikmen
