Nefes alamıyordu. Her şey üstüne geliyordu sanki. Hiçbir yere, bu kocaman şehre bile sığamıyordu. Kendini hiç bu kadar çaresiz hissetmemişti. Her yolu denemişti ama yoktu işte, çözüm bulamıyordu. "Bu kadarmış buraya kadarmış" dedi kendi kendine.
Çok çabuk değişmişti her şey. O sadece değişimi seyretmekle yetinmişti. Yapabileceği hiçbir şey yoktu çünkü. Hoş yapabilecekleri olsa da savaşmak için gücü kalmamıştı. Bırakmıştı kendini. "Artık ne olacaksa olsun dayanamıyorum" diyordu kendi kendine.
Oysa bundan bir süre önce ne kadar da mutluydu. Etrafına neşe saçan, umutları, hayalleri olan biriydi. Seviyor ve seviliyordu. Yuva kurmayı, çoluk çocuğa karışmayı planlıyordu. Fazla bir şey istemiyordu hayattan. Herkes gibi yaşamak, herkes gibi mutlu olmak istiyordu sadece. Sade, sıradan bir yaşantısı olsun, hatta sıkıcı ev hayatından şikayet etsin istiyordu.
Ama hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerden ibaret sadece.. Her zaman her şey bizim istediğimiz gibi olmuyor..
Beklemediği bir anda yaşadıkları karşısında güçlü durmayı başaramadı. Düşüyordu ve buna engel olamıyordu. Yalnızdı ve elinden tutacak kimsesi yoktu. Biri olsaydı yanında; elinden tutup, neden ağladığını soran, gözyaşlarını silen biri.. Tek bir kişi.. Ayağa kalkması ve yeniden yürümesi için o tek bir kişi yetecekti ona. Ama yoktu.. Yanında hiç kimse yoktu..
İşte böyle bir anda tanıdı onu ve kendisine uzanan eli geri çevirmedi; zaten kabul etmekten başka çaresi de yoktu. Bu yardım eli iyi gelmişti ona. Yavaş yavaş iyileşiyordu, toparlıyordu kendini. Hani uzun süre karanlıkta kaldıktan sonra gün ışığına çıkınca gözleri kamaşır ya insanın; tam da öyleydi şimdi. Gözleri kamaşmıştı, etrafına kısık gözlerle bakıyordu. Ürkekti bakışları, şaşkındı. Uzun zamandan sonra ilk defa huzurlu ve mutluydu. Rahatlamıştı artık. Gülümsüyordu ve güldükçe içinin ısındığını hissediyordu. Kendine güveni geri gelmişti. Artık onun da hayalleri vardı ve umudu hayallerini taşıyabilecek kadar güçlüydü..
Hayata dair her şey hayallerimizde saklı ve umutlarımız onları taşıdığı sürece yaşayacaklar..
Sevgilerimle,
Funda DİKMEN
